سهم روستاها و شهرهاي خوزستان از ثروت ملي چيست؟

در چند روز گذشته کلیپی در رابطه با فریادهای اعتراض یک زن از نبود دوماهه آب قابل شرب در روستای رویضات شهرستان رامشیر در رسانه‎هاي استان و کشور منتشر شد. اما فرماندار اين شهرستان مي‌گويد:«کلیپ
منتشر شده در فضای مجازی تحت عنوان فریادهای زن از رنج نبود آب در روستای  رویضات شهر رامشیر خطاب به مسئولین صحت ندارد؛ فاصله روستای رویضات تا رودخانه جراحی 6 کیلومتر است، این کلیپ مربوط به شهرستان رامشیر نیست و ممکن است مربوط به شهر دیگر استان خوزستان باشد.»
چه اين كليپ و ماجراي اعتراض آن زن مربوط به رامشير باشد و چه نباشد، به هر حال به گفته فرماندار رامشير، مربوط به يكي از شهرها و يا روستاهاي ديگر استان خوزستان است. اين تكذيب و انكار موجب نمي‌شود كه اصل مسئله هم حذف و انكار شود؛ بسياري از روستاها و گاهي حتي برخي از شهرهاي استان خوزستان، لوله‌كشي نفت دارند اما آب لوله‌كشي ندارند و ناچارند از منابع آبي غيربهداشتي استفاده كنند. به هرحال اين استان مشكل آب شرب دارد و هر از گاهي اين مشكل از
يكي از شهرها و روستاهاي اين استان سربرمي‌آورد، كه اگر صداي اعتراض مردم در اين زمينه‌ها بلند نشود، به احتمال قريب به يقين، مشكلاتي مانند نبود آب لوله‌كشي قابل شرب، در آن نواحي حل نخواهد شد. گويي كه حتما بايد مردم به‌طورمستقيم اعتراض خود را نسبت به نبود به خدمات رفاهي معمولي كه حق هر شهر و روستايي است و مسئولين بايد به‌طور طبيعي و روتين نسبت به رفع آن‌ها اقدام كنند؛ اعلام كنند تا شايد به اين مشكلات رسيدگي شود؛ البته اگر اين مشكل واقعا در مورد همان روستا يا شهر باشد و به شهر و روستاي ديگري فرافكني نشود!
 چرا كه مي‌توان اعتراض مردم به نبود امكانات رفاهي را به شهر
و روستاي ديگري منسوب كرد، اما خود مشكل را نمي‌توان ناديده گرفت؛ استان خوزستان مشكلات بسيار روي زمين مانده‌اي دارد كه با توجه به ثروتي كه نصيب كشور مي‌كند؛ انتظار مي‌رود سهمي از اين ثروت صرف آباداني و رفاه مردم محروم اين منطقه شود.