اضطراب؛ ویژگی زندگی در هزاره سوم!

موضوع اضطراب از هر قرنی به قرن دیگر و از هر کشوری به کشور دیگر فرق می‎کند، علایم و نشانه‎های اضطراب از هر فردی به فرد دیگر و از هر جایگاه و مقامی به جایگاه و مقام دیگری متفاوت است؛ اما اضطراب در ذات خود، اضطراب است، مسئله‎ای که افراد مختلفی در نقاط مختلف دنیا به انحاء مختلف آن‎را تجربه می‎کنند و این روزها، در اغلب کشورها، مردم درگیر آن هستند، علاوه بر همه‎گیری کروناویروس، اغلب مردم جهان و مسئولان‎شان، درگیر اضطراب این بیماری، احتمال ابتلا، احتمال فوت و احتمال از دست دادن کسب و کار و  دار و ندا رو ... هستند. پس در جهان امروز و با توجه به شرایط فعلی اگر اغلب ما به نوعی اضطراب را تجربه می‎کنیم، کاملا طبیعی است. اضطراب یا تشویش یا دلشوره عبارت است از یک احساس ناخوشایند و مبهم هراس ونگرانی با منشأ ناشناخته، که موجب عدم اطمینان، درماندگی و برانگیختگی فیزیولوژی می‌شود. همه انسان‌ها در زندگی خود دچار اضطراب می‌شوند، ولی اضطراب مزمن و شدید غیرعادی و مشکل‌ساز است. تحقیقات و بررسی‌ها نشان می‌دهند که اضطراب در طبقات کم‌درآمد و افراد میان‌سال و سال‌خورده نسبت به بقیه افراد بیشتر دیده می‌شود.
 اضطراب یک اختلال روانی است که شیوع بیشتری نسبت به دیگر اختلالات روانی دارد. این اختلال بیشتر با نشانه‌ها و شکایت‌های جسمانی ظاهر می‌شود تا روانی. این اختلال روانی در صورتی که درجه شدت آن کم باشد، با اقدامات روان‌شناختی و اجتماعی درمان می‌شود، اما اگر درجه شدت آن زیاد باشد، اقدامات دارویی و روان‌شناختی را می‎طلبد. عوارض اضطراب معمولا این نشانه‌ها هستند: حساسیت به هر چیز محرک مثل سر و صدا در جاهای شلوغی
بی قراری، بی قرار و نگرانی بدون علت،عدم تمرکز.
اما اضطراب عوارض جسمانی هم دارد: خشکی دهن، درد معده، نفخ شکم و احساس گرفتگی در گلو، افزایش تعداد تنفس و احساس تنگی سینه و نفس، تپش قلب، تکرر ادرار، درد عضلات و سردرد، کم‌خوابی و کابوس‎های شبانه...
این نشانه ها، ممکن است از فردی به فرد دیگر تغییر کند، برخی ممکن است تنها یکی دو نشانه از اضطراب را نشان دهند و آن‌هم به شکلی خفیف. برخی دیگر ممکن است کاملا درگیر تمامی نشانه‌های روانی و جسمی اضطراب شده باشند. در هر حالت، فرد باید بتواند با یک متخصص در این زمینه مشورت کند و راهکارهای پیشنهادی را به کار بندد و حتی اگر لازم باشد، داور مصرف کند. در قرن ما و در هزاره سوم، هر نوع بیماری، چه جسمی و چه روانی، فقط یک بیماری است و معمولا برای درمان بیماری هر فردی به کمک و راهنمایی یک پزشک متخصص نیازمند است. پنهان کردن بیماری، فقط آن‌را شدیدتر کرده و فرد را آسیب پذیرتر می‌کند.