حاشيه‌نشيني پنهان؛ افزايش معضل بي‌سرپناهي مجردان در تهران

تا چندسال پيش، برخي از مردم حاضر نبودند به مجردها، به‌ويژه زنان و دختران مجرد، خانه اجاره بدهند. اما رفته‌رفته با افزايش زنان و دختران دانشجو و كارمند كه ناچار از سكونت در تهران بودند، اين مشكل براي اغلب مجردان حل شد و افراد مجرد به تنهايي و يا چند نفر از دوستان خود مي‌توانستند خانه‌اي اجاره كنند و روزگار بگذرانند.
اما در كنار همه عوارض آشكار و پنهان گران شدن مسكن و لاجرم اجاره‌بها، حالا اين جوانان و افراد مجرد، ديگر با جمع‌شدن در كنار يكديگر هم نمي‌توانند از پس وديعه و اجاره مسكن برآيند. همين امر كه خود
به تنهايي يك عارضه اقتصادي است، عوارض اجتماعي ديگري در پي داشته است.
مجردان، اينك به دنبال سرپناه متناسب با درآمدشان، يا در خودروهاي خود شب را صبح مي‌كنند، يا هرازگاهي در خانه آشنايان و دوستان مهمان مي‌شوند، برخي روي صندلي بخش اورژانس بيمارستان‌ها، با بازي كردن نقش همراه يك بيمار، بيتوته مي‌كنند، برخي در ترمينال‌هاي مسافربري به همين شيوه روي صندلي‌ها مي‌خوابند. عده‌اي هم كه نمي‌توانند اين شرايط دشوار را تحمل كنند، ناچار به‌سوي خوابگاه‌هايي رفته‌اند كه در هر اتاق
12 متري تا 8 تخت قرار داده شده. حتي اجاره‌بهاي اين اتاق‌هاي پرتراكم هم با توجه به درآمد اين افراد گران است و از 450 هزار تومان شروع مي‌شود. اين قيمت براي اتاق يك تخته به يك ميليون و 800 هزارتومان مي‌رسد. اين گونه روزگار گذراندن نيز در ذات خود نوعي حاشيه‌نشيني پنهان است؛ اين‌ها افرادي هستند كه حتي نتوانسته‌اند سرپناهي در حاشيه‌هاي شهر پيدا كنند. همه اين‌ها در حاليست كه ثبت‌نام در طرح‌هاي مختلف مسكن دولتي، يك شرط مهم دارد به نام تاهل؛ آن‌هم در حالي‌كه بر تعداد مجردان هر روز افزوده مي‌شود.