حواس‌مان به دوستی‌ها و روابطمان باشد!

شاید یکی از مهم‌ترین عوارض پاندمی کروناویروس، در کنار تمام عوارض جسمی و روحی آن؛ لطمه خوردن روابط و رفتارهای بشری باشد. این ویروس، به‌طور ناخودآگاه بین ما و افراد خانواده، آشنایان و دوستان، فاصله افکند.
در آغاز اغلب دولت‌ها و ملت‌ها، با این تصور که کروناویروس، دیری نخواهد پائید، تن به قرنطینه و فاصله اجتماعی دادند و دیدارها و مهمانی‌ها را کم و حتی قطع کردند. اما رفته رفته و با تداوم این بیماری و کم‌سو شدن امید رسیدن سریع  به یک واکسن، موجب شد مردم از در خانه ماندن، از جدا افتادگی، از تنها ماندن و ... کلافه شوند. به هرحال انسان یک موجود اجتماعی است و ترجیح می‌دهد روزگار خود را در کنار نزدیکان، دوستان و آشنایان خود بگذراند، اما این ویروس، امکان دیدارهای مکرر را کم کرد. احتمالا به همین دلیل است که این روزها در اغلب کشورهای حتی توسعه یافته، تظاهرات و مخالفت‌های خیابانی بر علیه تداوم قرنطینه و  رعایت پروتکل‌های بهداشتی اتفاق می‌افتد. مردم این روزها، بیش از بیماری، نگران به خطر افتادن دوستی.ها و ارتباط‌های‌شان شده‌اند. آن‌ها می‌خواهند به هر طریقی که شده به روال گذشته بازگردند؛ به همان سبک زندگی در کنار افراد خانواده، مهمانی‌ها، گردش‌ها و تفریحات جمعی.
اما طبعا با توجه به ویژگی‌های خاص این ویروس، هنوز مسئولان نمی‌توانند ریسک این بازگشت به رفتارها و روابط گذشته را بپذیرند؛ چون هنوز کشورها درگیر اپیدمی کووید۱۹ هستند و این بیماری از همه دولت‌ها و ملت‌ها هزینه و انرژی زیادی گرفته و به ساختار کادر درمان، در کنار ساختارهای دیگر اجتماعی ، آسیب زده است. با این همه مردم می‌توانند با حفظ پروتکل‌های بهداشتی و فاصله اجتماعی، با ابتکار عمل‌های جدید به روابط خود با نزدیکان‌شان سر و سامانی تازه دهند و نگذارند این‌ پیوندها دچار مشکل شوند. روش‌های ابتکاری برای ادامه پیوند و رابطه از فردی به فرد دیگر و از جامعه‌ای به جامعه دیگر فرق می‌کند و طبعا انسانی که در طول قرن‌های متمادی در برابر انواع پاندمی‌های گوناگون دوام آورده، می‌تواند این پاندمی را نیز با موفقیت از سر بگذراند.