افسردگی؛ با کرونا و بدون کرونا!

حدود هفت ماه از پاندمی جهانی کروناویروس می‌گذرد و در طول این مدت نه تنها از شدت این شیوع کاسته نشده که هر روز بر تعداد مبتلایان و قربانیان آن افزاوده می‌شود. علی‌رغم تلاش شبانه‌روزی محققان و متخصصان بیماری‌های عفونی، هنوز نه دارو و نه واکسن قطعی برای درمان و پیشگیری از این بیماری ساخته نشده است و تنها توصیه اکید این متخصصان و متولیان مقابله با کروناویروس، رعایت پروتکل‌های بهداشتی از جمله فاصله اجتماعی و پرهیز از حضور در تجمعات مختلف است. شاید در نخستین ماه‌های این پاندمی رعایت فاصله اجتماعی و قرنطینه به نظر آسان می‌آمد؛ اما از آن‌جا که انسا ن موجودی اجتماعی است و بر همین اساس وابستگی‌های عاطفی فراوانی دارد، تحمل این فاصله‌گیری رفته رفته تبدیل به یک معضل بزرگ جهانی شده است و مردم در تمام نقاط جهان از فرصتی برای دورهم جمع شدن استفاده می‌کنند گرچه می‌دانند  که این امر می‌تواند به بهای جان‌شان تمام شود. مهم‌ترین عارضه کروناویروس، نه فقط برای مبتلایان که حتی برای افراد سالم هم بروز افسردگی است. دورماندگی، درقرنطینه بودن، عدم ارتباط‌های خانوادگی و ... موجب شده مردم با تنها شدگی احساس سردرگمی و افسردگی کنند.
  این درحالیست که سازمان جهانی بهداشت، پیش‌بینی کرده در شرایط فعلی تا سال ۲۰۳۰ میلادی، ابتلا به افسردگی بالاترین رشد آماری را در سطح جهان خواهد داشت. شیوع افسردگی در ایران هم اکنون حدود 12.5 درصد اعلام شده است، اما نگرانی‌ها از این است که با تداوم این شرایط و کاهش شادی، این درصد افزایش یابد. آخرین رتبه جهانی ایران در زمینه شادی و نشاط به گزارش سازمان ملل متحد در سال 2016 برمی‌گردد، ایران در این گزارش در میان 157 کشور، رتبه 105 را داشته و نمره شادی ایرانی‌ها 4/8 بوده است.مسائل اقتصادی موجب شده تا یک جوان 25 ساله مدام به این فکر کند که اگر 20 سال کار کند نمی‌تواند خانه بخرد. همین جوان توانایی شخصی و فردی‌اش را زیر سؤال می‌برد و حاصلش افسردگی و غم می‌شود و دیگر ساده‌ترین قدم‌ها را برای انجام کار برنمی‌دارد و همین مورد هم موجب می‌شود که این جوان بی‌انگیزه شود. افرادی که درگیر افسردگی می‌شوند به تشخیص زودهنگام و اقدامات درمانی مناسب نیاز دارند.
چنانچه این بیماری در مراحل اولیه تشخیص داده شود، فرد بسته به تجویز پزشک از طریق دریافت دارو، شرکت در جلسات روان‌درمانی یا حتی تغییرات سبک زندگی به میزان قابل‌ توجهی بهبود خواهد یافت. اما اگر هیچ اقدامی جهت مداوای این بیماری انجام نپذیرد، می‌تواند پیامدهای فاجعه‌باری را نه تنها برای خود فرد بلکه برای همه‌ اعضای خانواده رقم بزند.