ضرورت افزایش دسترسی عمومی به محتوای فرهنگی

در دنیای امروز، رسانه‌ها و پلتفرم‌های نمایش خانگی به یکی از ارکان اصلی سرگرمی و فرهنگ عمومی تبدیل شده‌اند. اما در ایران، سهل و الوصول بودن دسترسی به این پلتفرم‌ها، به ویژه برای قشرهای کم‌درآمد و افرادی که امکانات مالی و تکنولوژیکی لازم را ندارند، به یک چالش جدی تبدیل شده است. بسیاری از برنامه‌ها و سریال‌هایی که توسط صدا و سیما تأیید شده‌اند، تنها از طریق این پلتفرم‌ها قابل مشاهده‌اند و این موضوع باعث ایجاد مشکلات در دسترسی و محدودیت‌های فرهنگی برای بخش بزرگی از جامعه شده است.
بی شک نمی توان منکرجذب مخاطب فراوان درپلتفرم‌های نمایش خانگی مانند «فیلیمو»، «نماوا» و دیگر خدمات مشابه شد که آنها با ارائه محتوای متنوع و جدید، سعی در جذب مخاطبان دارند. اما این خدمات معمولاً نیاز به خرید اشتراک ماهانه دارند که برای بسیاری از خانواده‌ها، به ویژه در شرایط اقتصادی کنونی، هزینه‌ای اضافی محسوب می‌شود. در نتیجه، افرادی که توانایی مالی پرداخت این هزینه‌ها را ندارند، ناچارند به تماشای فیلم‌ها و سریال‌های قدیمی که بارها از تلویزیون پخش شده‌اند، بسنده کنند. این وضعیت نه تنها به کاهش کیفیت سرگرمی و تنوع فرهنگی منجر می‌شود، بلکه احساس انزوا و بی‌توجهی به نیازهای فرهنگی این افراد را نیز افزایش می‌دهد.
از سوی دیگر، عدم پخش این برنامه‌ها از شبکه سراسری باعث ایجاد یک شکاف بزرگ فرهنگی میان اقشار مختلف جامعه می‌شود. در حالی که برخی از افراد می‌توانند به محتوای جدید و جذاب دسترسی پیدا کنند، گروهی دیگر به تماشای آثار تکراری و قدیمی محدود می‌شوند. این موضوع نه تنها بر روی سلیقه فرهنگی افراد تأثیر می‌گذارد، بلکه ممکن است باعث ایجاد حس بی‌اعتمادی نسبت به رسانه‌های رسمی کشور نیز گردد.
علاوه بر این، تکنولوژی‌های نوین ارتباطی نظیر اینترنت پرسرعت در بسیاری از مناطق کشور هنوز به طور کامل توسعه نیافته‌اند. بسیاری از روستاها و مناطق حاشیه‌ای از دسترسی به اینترنت مناسب محروم هستند و این مسئله باعث می‌شود که حتی اگر فردی توانایی مالی خرید اشتراک را داشته باشد، امکان استفاده از آن برایش فراهم نباشد. بنابراین، محدودیت‌های جغرافیایی و اقتصادی در کنار هم موجب می‌شود که بخش بزرگی از جامعه از محتوای جدید و متنوع محروم بمانند.
در نهایت، برای حل این معضل نیاز است که سیاست‌گذاران فرهنگی کشور به فکر راهکارهایی برای افزایش دسترسی عمومی به محتوای فرهنگی باشند. یکی از پیشنهادات می‌تواند ارائه بسته‌های اشتراک ارزان‌تر یا رایگان برای قشرهای کم‌درآمد باشد. همچنین، پخش برخی از برنامه‌ها و سریال‌های جدید از طریق شبکه‌های سراسری می‌تواند  به افزایش آگاهی و تنوع فرهنگی در جامعه کمک کند.
به طور کلی، عدم دسترسی به پلتفرم‌های نمایش خانگی نه تنها یک چالش اقتصادی بلکه یک مساله فرهنگی است که نیازمند توجه و اقدام جدی مسئولان است تا همه اقشار جامعه بتوانند از محتوای فرهنگی غنی و متنوع بهره‌مند شوند.