لزوم پرهیز از بی‌ادبی و هتاکی

يكي از معضلاتي كه سال‌هاست شاهد آن بوده و هستيم، پرخاشگري‌هاي سياسي است. به گفته يك حقوقدان:«استفاده از ادبیات پرخاشگرانه و کلمات توهین‌آمیز و وجودعصبانیت در فضای سیاسي، مدتي است ادبیات سیاسی ایران را تحت تاثير قرار داده؛ به‌خصوص بخش‌هایی از جامعه سیاسی که درحاشیه امنیت هستند، بیشتر از دیگران از ادبیات پرخاشگرانه استفاده می‌کنند.» در حالي‌كه هتاكي و توهين‌ نسبت به هرشخصي، طبق فرموده رهبري، حرام اعلام شده است.
 اما گويا پرخاشگري و توهين به يك رفتارسياسي خاص تبديل شده و عجيب‌تر آن‌كه از سوي كساني اين حركت ناپسند ديده مي‌شود كه خود بايد الگوي مردم و جلودار فرهنگ‌سازي باشند.
در رقابت‌هاي سياسي، افشاي برخي كنش‌ها و ضعف‌ها و ايراد برخي انتقادها، امري كاملا طبيعي است، اما توسل به رفتار سخيفي چون هتاكي، گويا ريشه در كاهش آستانه تحمل رقبا نسبت به يكديگر دارد؛ مسئله‌اي كه بايد هرچه زودتر با آن برخوردهاي مقتضي صورت گيرد، به‌ويژه آن‌كه
نفس فحاشي خود شامل مجازات‌ شرعي مي‌شود، فردي كه ناسزاگويي انجام داده مجرم است و بايد به مجازات برسد؛ این جرم در ماده ۶۰۸ قانون مجازات اسلامی مصوب سال ۱۳۷۵ پیش‌بینی شده است که مقرر می‌دارد:«توهین به افراد از قبیل فحاشی، مجازات شلاق تا ۷۴ ضربه یا ۵۰ هزار تا یک میلیون ریال جزای نقدی دارد.» رفتارهاي پرخاشگرانه در سطوح بالا، امروز به امري عادي حتي در ميان مردم عادي جامعه بدل شده است واگر جلوي چنين روند خزنده‌اي گرفته نشود، پس‌لرزه‌هاي آن دامان بسياري را خواهد گرفت. فرد يا گروهي كه حتي به فتواي رهبرخويش وقعي نمي‌نهند و با اقدام به فحاشي، درصدد هستند، رقابت سياسي را به جنگ سياسي تبديل كنند، مي‌توانند اين رفتار را به ديگراني كه به هر نحوي با آنان مخالف‌اند، تسري دهند و اين جريان ناپسند و بداخلاقي سياسي در صورت تكرار، وارد لايه‌هاي ديگر اجتماع هم خواهد شد.