فشار عصبی پنهان در ارائه خدمات شهری

هرچقدر که افراد در مسائل روزمره درگیر فشار و استرس باشند، بهره مندی از امکانات و خدمات عمومی با کیفیت می تواند آرامشی نسبی را به همراه داشته باشد و به نوعی فرد را تخلیه کند تا انرژی آن مجدد بازگردد. این تجدید قوا در زندگی شهری بسته به نوع خدمات و امکاناتی دارد که شهروندان در فضای خارج از خانه از آن بهره می برند.
به عنوان مثال مهمترین و پر استفاده ترین خدمات شهری، بحث
حمل و نقل عمومی است و اکثریت افراد شاغل که صبح از خانه خارج
می شود تا شب که از محل کار فارغ می گردند از آن استفاده می کنند و کیفیت سطح این حمل و نقل عمومی در کاهش خستگی،تخلیه فشار عصبی و ایجاد یک آرامش نسبی برای بازگشت به خانه بسیار موثر خواهد بود.
حال اگر این خدمات عمومی حمل و نقل از کیفیت پایین برخوردار باشد و موجب زحمت برای استفاده کنندگان گردد، خود عاملی برای افزایش و تحریک فشارهای عصبی خواهد بود. به عنوان مثال خرابی آسانسورها و پله برقی های متروی تهران یکی از این موارد است که جدای از فشار جسمانی موجب نارضایتی روانی در مردم می گردد.
عمق ایستگاه های متروی تهران در برخی ایستگاه ها به حدی است که باید چند نوبت پله برقی و پله های پرشمار آن برای ورود و خروج از آن استفاده کرد و اگر خراب باشد حتی جوانان را با مشکل مواجه
می کند چه رسد به سالمندان و کم توان ها.
پیش تر اعلام شده بود بیش از 67 درصد آسانسورهای متروی تهران غیرفعال اند و از 554 آسانسور آن، 374 آسانسور کار
نمی کند. حتی اگر نصف این آمار هم خرابی وجود داشته باشد واقعاً تکلیف سالمندان، معلولان و کم توان های جسمی چیست؟! تصورکنید یک پیرمرد و یک فرد با ولیچر در ایستگاهی با آسانسور پایین رفته و سوار قطار شده و در ایستگاهی دیگر پیاده شده اما آسانسور آن خراب و غیرفعال است؛ چه کار باید بکند؟! مجدداً مسیر را برگردد یا بار خود را به دوش دیگر مسافران بیندازد تا وی را از پله ها بالا ببرند و یا خطر کند و با ویلچر روی پله برقی برود؟!
این دست مسائل شاید درمیان مشکلات ما به چشم نیاید اما خود به خود بخشی از توان جسمی و ذهنی افراد جامعه را می گیرد و فشار عصبی پنهان جایگزین آن می کند.