ایجاد عزمی ملی برای «شنـــــیدن»

هرآنچه امروز در قالب اعتراض و یا  با هرنام دیگری در برخی مناطق کشور شاهدش هستیم، ناشی از یک ناکارآمدی مدیریتی تحت عنوان "شنیدن" است. به طور کلی ساختار اجرایی کشور که دربرگیرنده قوای سه گانه و نهادها و ارگان های  مختلف می باشد دچار یک ضعف بنیادی
می باشند که براثر آن قدرت و پتانسیل ارتباطی خود با جامعه را از دست داده اند.
درتأیید این ادعا باید به ادواری اشاره کرد که مسئولان چه در دولت و چه در دیگر قوا اقدام به ارتباط مستقیم با مردم می کنند و به دنبال این اقدام بسیاری از نارضایتی ها و مشکلات مردم برطرف و مطالباتشان پیگیری می شود.
درهمین دولت زمانی که رئیس جمهوری در سفرهای استانی رو در روی مردم می نشیند و کلام آنها را گوش می دهد، رضایتی ملموس را در میان مردم ایجاد می کند، به گونه ای که حتی اگر مشکلاتشان به صورت دفعی رفع نشود، بازهم احساس رضایت دارند چرا که حرف دلشان را یک مقام مسئول شنیده است.
امروز نیز باید اذعان داشت که مردم(حساب آشوب گران از مردم جداست) و جوانانی که در برخی مناطق شهر حضور می یابند نیازمند شنیده شدن هستند. باید صدای خواست و مطالبات و حتی اعتراضاتشان را شنید و با آنها به گفتگو نشست. این که صرفاً به مردم هشدار دهیم که اجازه ندهید فرزندانتان به خیابان بیایند و یا در پاسخ به اعتراضات اقدام به راهپیمایی های متقابل و مانور قدرت کنیم، عملاً صورت مسئله را برای مدتی کوتاه پاک کرده ایم و هنوز پاسخی به این معضل نداده ایم.کافی است مسئولانی که این جوانان را فرزندان خود و انقلاب می دانند در قالب یک عزم و طرح ملی با بهره گیری از توان و امکانات گسترده ای که در دست دارند، این جوانان را در یک تجمع آزاد گردهم آورند و از نزدیک صدای آنها را بشنوند. تمام این جوانان ایران را دوست دارند و ارزش خون های ریخته شده برای امنیت این میهن را می دانند، اما خیلی طبیعی است که مطالباتی داشته باشند و از مسئولان خود بخواهند که صدایشان را بشنوند. باید بیش از نصیحت کردن به حرف آنها گوش داد.