برجام و تعارفات دیپلماتیک

شاید مذاکرات هسته ای میان ایران و غرب به عنوان یکی از پرونده های آموزشی برای دروس روابط بین الملل درآینده مورد مثال و تدریس باشد، چرا که مدلی جدید را در عرصه سیاست خارجی ایجاد کرده است که نمونه آن را تاکنون نداشته ایم.
مذاکرات هسته ای در آخرین دور خود به جایی رسید که پیش نویس پیشنهادات و توافقنامه احتمالی از سوی اتحادیه اروپا با هماهنگی آمریکا به سمت ایران فرستاده شد. مسلم بود که ایران درمورد آن ایرادات و انتظاراتی داشت که می بایست مورد توجه طرف غربی و آمریکایی قرار می گرفت.
پس از پاسخ ایران، آمریکا و اروپا آن را غیر واقعی و غیرحرفه ای معرفی کردند و بیان داشتند که با چنین رویکردی دستیابی به توافق امکان پذیر نیست. نهایتاً کار بجایی رسیده است که پس گذشت چند هفته هیچ یک از طرفین واکنشی نسبت به آن ندارند و گویا درگیر مسائل داخلی و خاص خود هستند، اما هیچکدام نیز نمی خواهند نفر اولی باشند که شکست مذاکرات اعلام و از آن خارج شوند.
لذا برجام بدون تکلیف در وسط معرکه تعارفات دیپلماتیک باقی مانده و کسی نمی خواهد مرگ آن را بپذیرد و قبول کند. اما واقعیت این است که چنین وضعیتی صرفاً به نفع طرف مقابل خواهد بود، چرا که نه تحریمی شامل حال آن است و نه فشاری از بابت مشکلات معیشتی و اجتماعی گریبان گیر آنها می شود.
ضرورت و جدیت در تعیین تکلیف مذاکرات مسئله ای است که شاید بتواند تکلیف برخی مشکلات حاضر را نیز مشخص کند. شاید نتواند مشکل را حل نماید اما حداقل از بلاتکلیفی خارج خواهد شد و مردم و فعالان اقتصادی تکلیف خود را
می دانند و می توانند برپایه آن تصمیمات لازم برای زندگی آینده خود را اتخاذ کنند.