آمار افزايش فقر و چندين برداشت

چندي پيش، يكي از خبرگزاري‌ها اينفوگرافي منتشر كرد كه نشان مي‌دهد با توجه به دستمزد و درآمد و نيزهزينه زندگي، اغلب مردم كشور ما نسبت به سال 90 فقيرتر شده‌اند. تنها يك نگاه گذرا به افزايش قيمت‎ها فقط در چند ماه اخير بيانگر آن است كه افزايش قيمت‎هاي سبد معيشتي مردم در كمترين حالت ممكن بالاي 20درصد بوده است، در حالي‌كه دستمزد حقوق بگيران ثابت يا در همين حد و در برخي موارد كمتر نيز بوده است. براين افزايش‌هاي سبد معيشتي اضافه كنيد ديگر نيازمندي‌هاي يك خانواده را اعم نيازهاي درماني و بهداشتي و دارويي، پوشاك، اجاره مسكن، تحصيل فرزندان و ... را كه با افزايش و تورم بسيار بالايي مواجه شده است. به اين ترتيب، و با توجه به اين آمار، مي‌توان به اين نتيجه نه چندان خوشايند رسيد كه اغلب مردم كشور ما در حول و حوش خط فقر-روي و يا زير آن- قرار دارند! هر چند اين نمودار خبر از افزايش شكاف طبقاتي و فقيرتر شدن افراد كم درآمدي مي‌دهد كه شامل اغلب مردم كشورهستند.         
خط فقر مطلق در تهران در سال 1390 حدود یک میلیون تومان بود، اين خط  در پایان سال 1398 به 4.5 میلیون تومان رسيد. با محاسباتي كه اغلب كارشناسان ارائه داده‌اند، اگر تورم ثابت بماند و نرخ‌ها افزايش نيابند، 6 سال طول مي‌كشد تا مردم ما به وضعيت مالي سال 90 برسند!
همه اين‌ها را بگذاريد در كنار حداقل دستمزدي كه برابر است با یک میلیون و 114 هزار تومان و هزینه‎های حداقلی یک خانوار دونفره که مي‌شود مبلغي در حدود یک میلیون و ششصد هزارتومان بدون محاسبه هزینه‌های درمانی، پوشاک، خرید و تعمیر لوازم خانگی، آموزش، تفریح، نیازهای فرهنگی، مایحتاج بهداشتی زندگی و اقساط احتمالی در نظر گرفته نشده. نتيجه اين كه درآمدهاي اين‌چنيني جوابگوي هزينه‌هاي معمول يك خانوار معمولي را هم نمي‌دهد.