طرح ها ی ناموفق وعدم بهره وری صحیح از گردشگری شهری

امروزه در شهرهای بزرگ به ویژه آن دسته شهرهایی که دارای ریشه فرهنگی و هنری و یا سبقه ای تاریخی و تمدنی دارند، گردشگری شهری و ایجاد فضاهای جذاب برای حضور علاقمندان و یا توریست های خارجی به یکی از متداول ترین رویه های توسعه و رونق مدیریت شهری می باشد.تهران نیز به سبب قدمت و سبقه ای که در پایتخت بودن طی چند سلسله تاریخی داشته به یکی از اصلی ترین مراکز فرهنگی و هنری و تاریخی کشور شناخته می شود. بسیاری از اولین های هنر و موسیقی در تهران شکل گرفته و خود را نمایان ساخته است.
موزه ها، سینماها، سالن های تئاتر، کافه ها، عکاسخانه ها، استدیوهای موسیقی و ... از جمله موارد معاصری هستند که ریشه وجودشان در کشور در قلب تهران رقم خورده است. اما برحسب بی توجهی ها و عدم مدیریت مناسب طی دهه های اخیر بسیاری از این آثار و ابنیه یا از بین رفته اند و یا در شرف فرو ریختن و نابودی هستند. خیابان لاله زار یکی از اصلی ترین و جذاب ترین میراث های پایتخت است که درآن می توان ساختمان سربرافراشته متروپل و جای کافه لقانطه و فروشگاه های ساز قدیمی را مشاهده کرد. اما تمام آنها تبدیل به متروکه های خاک گرفته و به خاک نشسته تبدیل شده اند.
زمانی طرح هایی درمورد حیات شبانه در حوالی خیابان های سی تیر و باب همایون مطرح شد، و گمان می رفت که می توان با چنین اقدامی روح زندگی را به این مناطق و خیابان های مجاور برگرداند و شاید باردیگر لاله زار پر شود از چراغ های زنبوری و کافه هایی که بوی قهوه در سر هنرمندان و هنردوستان بپیچاند تا سالن تئاتر بروند و در سینمایی قدیمی فیلمی را مشاهده کنند.
اما آنچه از ماحصل این طرح ها در بافت تهران قدیم سربرآورد بوفه ها و کانکس هایی بود که بوی روغن داغ و فلافلشان در مقابل وزارت خارجه مشخص نیست چه جذابیتی برای گردشگران داخلی و توریست های خارجی خواهد داشت.