هدف های عالی آموزشی بر زمین مانده

عضاً جای سئوال است که آیا واقعاً برخی مدیران در مورد وظیفه و مسئولیتی که عهده دار می شوند مطالعه و یا خودسنجی به لحاظ تخصص و مهارت دارند و یا صرفاً برای پر کردن صندلی ها و گرفتن پست های سازمانی وارد حوزه مدیریت می شوند. و بعضی از مدیران عالی را نیز مورد انتقاد قرار می دهد که چطور اجازه ورود نیروهای غیرمتخصص را به سیستم می دهند و ملاک های تشخیص مهارت و لیاقت با رنگ و لعاب گرایشی تغییر می کنند و یا نادیده انگاشته می شوند.
شاید این ناکارآمدی در حوزه های مختلف اجتماعی و اقتصادی موجب آفت برای مجموعه تحت امر این قبیل مدیران گردد، اما ناکارآمدی تخصصی در حوزه آموزش و پرورش چنان چالشی بزرگی محسوب می شود که بی توجهی به آن به تمامی زیرساخت های کشور در حوزه تربیت نیرو برای آینده کشور آسیب خواهد زد.
جامعه اگر در بعد آموزش دچار ناکارآمدی مدیریتی گردد با ریزش در اصول قوام دهنده خانواده و بنیان های فرهنگی و اجتماعی مواجه خواهد شد. چنین موضوعاتی قابل تأمل است و دیدن و شنیدن اظهارات برخی مسئولان در حوزه آموزشی و بیان مسائلی بی ربط به این حیطه بر این نگرانی می افزاید. قاعدتاً مدیران عالی آموزش و پرورش از مقام بالا گرفته تا اتاق فکرهای آموزشی همگی در قبال آینده فرزندان این جامعه مسئولند و باید پاسخگوی انتظارات و همچنین بروز ناکارآمدی ها و انحرافات از اهداف باشند.
اینکه مقامات ارشد یا دیگر مدیران و مسئولان آموزشی که وظیفه آنها کاملا مشخص است، بخواهند در حوزه های غیرمرتبط به بهانه احساس مسئولیت ورود کنند و یا موضع گیری داشته باشند، عملاً خود را از وظیفه اصلی دور ساخته اند و با آینده فکری هزاران نوجوان بازی می کنند. انسجام بخشی و قوام بنیه های آموزشی امروز مهمترین و ضروری ترین کاری است که باید در این بخش مورد توجه قرار گیرد. حال اگر به جای این مهم وارد مسائل دیگری حتی با اولویت شویم قطعاً از اولویتی بزرگ تر عدول کرده و بار بر زمین نهاده ایم.