ملی گرایی، مرز میان خدمت و سوء استفاده

اخیراً از سوی یکی از فرماندهان سپاه موضوعی درمورد حضور فرزندان مسئولان در خارج از کشور مطرح شده است. براساس اعلام وی بیش از 4هزار نفر از فرزندان مسئولان امروز در آمریکا و اروپا و کانادا زندگی می کنند و با فرهنگ غرب تربیت شده اند و نباید درآینده کشور هیچ پست و مقامی به آنها داد.
این صحبت ازیکسو نشان از درک تبعیضاتی است که صورت گرفته و مردم با شنیدن آن به لحاظ روانی کمی آرام می شوند که به هرحال دربین مقامات کشور هستند کسانی که این واقعیت را بیان می کنند و از آن به عنوان آفت نظام و انقلاب یاد می کنند.
اما یک روی دیگر این موضوع بحث تربیت این افراد با فرهنگ غرب است که این موضوع قیدی برای عدم واگذاری پست و مقام به فرزندان مسئولان مطرح می گردد که کمی ابهام برانگیز است. برای شفاف شدن موضوع باید پرسید که اگر فرزندان مسئولان در داخل باشند قید و منعی برای گرفتن پست و مقام ندارند و فقط برای آن دسته از فرزندانی که درخارج بوده اند منع وجود دارد؟! اینجا بحث از مدار آن عدالت اجتماعی مدنظر مردم خارج می شود. چرا که همگان می دانند بخشی از بدنه انقلاب 57 را کسانی تشکیل می دادند در آمریکا و اروپا تحصیل کرده بودند و به قولی تربیت شده غرب بودند. برای این توضیح چه جوابی
می توان داد؟!
لذا باید به درک صحیحی از مفهوم ملی گرایی برسیم که مشخص کننده عیار شخصیت افراد می باشد و فرقی ندارد که فرد تحصیل کرده و بزرگ شده غرب باشد یا از ایران خارج نشده باشد. چرا که می توان فرزند مسئول و ساکن ایران بود و از جایگاه پدر سواستفاده کرد و درجهت رانت خواری منافع ملی و ملت را زیرپا گذاشت. و می توان در خارج از کشور تربیت شده باشی و برای خدمت به کشورت بازگردی و یا از همان جا اقداماتی را انجام دهی که حتی افراد و مسئولان داخل کشور از انجام آن غافلند و اهمیتی به آن نمی دهند.