صدور برق و تقاضا از مردم برای صرفه‌جویی

این مجال را با نقل سخنان رئیس‌جمهور آغاز می‌کنیم که اخیرا گفته است:«امسال با خشکسالی مواجه هستیم و منابع آبی که در اختیار ما از آسمان قرار می‌گیرد، 50 درصد کاهش پیدا کرده. تقریبا دوران بارش‌ها رو به اتمام است و ما به سمت هوای گرم و تابستان می‌رویم، بنابراین همه ما امسال باید بیش از سال‌های گذشته برای مصرف آب و برق مراعات و صرفه‌جویی کنیم.سدهای ما مثل پارسال نیست.
 بسیاری از ظرفیت سدهای ما امروز خالی است و در بخش برق، نیروگاه‌های برق‌آبی ما مسلما امسال دچار مشکلاتی می‌شوند و ما باید ملاحظه بیشتری را داشته باشیم.» این سخنان حقیقت تلخ و دردناکی 
در خود نهفته دارند؛ ما درگیر خشکسالی هستیم که احتمالا چندسال دیگر ادامه خواهد داشت و این درحالی است که در اداره و توزیع مناسب منابع آبی خود، هنوز وابسته به «آسمان» و روش‌های سنتی هستیم؛ شاید بتوان کشاورزی را در برخی مناطق کشور به آسمان و دِیم سپرد، اما در تولید نیروی برق طبعا نمی‌توان به انتظار بارش‌ها نشست.
 بیشتر نیروگاه‌های تولید برق کشور، آبی هستند و هنوز از نیروگاه‌های هسته‌ای، که برخی فعلا در دست احداث‌اند، برق چندانی تولید نمی‌شود. ضمن این‌که نیروگاه‌های هسته‌ای، فی‌نفسه به‌شدت هزینه‌برند، هم در ساخت و به مرحله تولید رساندن و هم در نگهداری و اداره نیروگاه. لاجرم این بسیار طبیعی است که مسئولان کشور از رده‌های کلان تا رده‌های پائین نگران حامل‌های انرژی مهمی مانند برق باشند که تولید آن به‌شدت وابسته به آب است. اما جای دارد نیم‌نگاهی هم به بحث «صدور برق» داشته باشیم. 
کشور ما از سال 2004، در حال صدور برق به کشور عراق است. در سال گذشته هم اعلام شده کشور ما با تولید نیروی برق حرارتی، ظرفیت صدور برق به 4 کشورافغانستان، پاکستان، عراق و ترکیه را دارد. البته نتیجه‌ای که در نهایت گرفته می‌شود کاملا واضح و مبرهن است، اگر کشور ما توانایی و پتانسیل تامین برق چهار کشور را دارد، چرا خود باید دچار کمبود برق شده و از مردم خواسته شود که به دلیل خشکسالی، صرفه‌جویی کنند؟