انتظارها بیش از «پویش مردمی» است

جنایات اسرائیل در غزه به قدری دردناک شده که حتی یهودیان ساکن آمریکا و اروپا و مردم سراسر جهان نسبت به این فاجعه اعتراض کرده اند. هنرمندان هالیوود به بایدن نامه نوشتد که امروز دستمان بسته است و کاری نمی توانیم بکنیم اما برای آیندگان سندی باقی می گذاریم که بدانند بی تفاوت نبودیم. در ایران نیز برنامه های مختلف را در حمایت از مردم غزه مشاهده می کنیم و رسانه ملی مدام در پوشش اخبار و راه اندازی پویش هایی است که صرفاً می تواند جنبه احساسی و تبلیغاتی داشته باشد و بیش از اینکه برای مردم غزه مفید باشد، برای فضای داخلی ما مفیدتر است.
بدون تعارف باید اذعان داشت که راه انداختن پویش های مردمی به تنهایی نمی تواند برای درد مردم غزه مرهمی باشد چرا که دادن قوت قلب به مردمی که از لحظه پیش تا الان معلوم نیست زنده باشند یا نه، معنا ندارد!.
انتظار منطقی این است تا کشورمان با توجه به بهبود روابط با عربستان و با بهره گیری از پتانسیل کشورهای اسلامی طرح و برنامه ای حساب شده را دنبال کنند تا اهرم فشاری بر رژیم صهیونیستی برای پایان بمب باران غزه باشد. امروز مردم و افکارعمومی در سراسر جهان وظیفه خود را درمحکومیت خشونت غلیط اسرائیل ادا کرده اند و این وظیفه دولت ها و حکومت هاست تا از ابزارهای مختلف دیپلماسی و جهانی بهره ببرند تا راهکاری برای این بن بست جهنم گونه پیدا کنند.
اما نکته آخر و اصلی این که مراد از بهره گیری پتانسیل جهان اسلام دادن بیانیه محکومیت نیست. بلکه باید با توجه به وضعیت فعلی و داشته های موجود راهکاری برای حل مسئله فلسطین یافت تا براساس آن به سمت فشار بر اسرائیل رفت.صرف دادن بیانیه و جمع کردن میلیون ها دلار کمک نقدی و غیرنقدی به مردم غزه و سرزمین های اشغالی هیچ دردی دوا نخواهد شد.