آرامش و ثبات ضرورت اقتدار است

سراسر خاورمیانه را بوی باروت برداشته است و در مناطقی که هنوز جنگ به آنجا کشیده نشده، همچون بمب ساعتی هر لحظه امکان انفجار وجود دارد. در هم تنیدگی های امنیتی در این منطقه نشان داده است که اگر آرامش بخشی از آن مختل شود با واسطه و بی واسطه، امنیت و آرامش برای دیگر کشورهای منطقه نیز مختل می شود.
در چنین فضایی همواره خود را تحسین می کردیم که جزیره ثبات و امنیت هستیم و اگر شرایط اقتصادی و تحریم ها فشار بر مردم تحمیل کرده اند، حداقل امنیت در عرصه های مختلف وجود دارد و کم و زیاد آن را
می توان پذیرفتنی دانست. اما طی ایام اخیر مشاهده کردیم که وسعت و عمق حوادث و ناآرامی های منطقه دامن مارا نیز گرفت. حادثه تروریستی کرمان و جان باختن و مصدومیت صدها نفر و از سوی دیگر تبادل موشکی میان ایران و پاکستان، نشان داد که امنیت مفهومی تعریفی و تضمینی نیست و هر لحظه ممکن است اتفاقی غیرقابل پیش بینی رخ دهد که عواقبش مشخص نیست.
بحث بر سر سیاست گذاری امنیتی و نظامی و یا اینکه بخواهیم حملات و تبادل آتش های اخیر را مورد بررسی قرار دهیم، نیست. سخن بر سر شرایط و تاب آوری جامعه در مواجهه با این سیاست ها و کنش ها و  واکنش هاست. در ابعاد خارجی می بینیم که عراقی ها به جد در حوزه دیپلماسی نسبت به اقدامات اخیر ما شاکی هستند و به شورای امنیت نیز شکایت کرده اند. از سوی دیگر پاکستان نیز در اقدامی متقابل خواست نشان دهد که هرگز تاب چنین اقداماتی را ندارد و پاسخ متقابل می دهد. هرچند که پرواضح هر دوکشور مذکور در کنترل و مقابله با جریان های جاسوسی و تروریستی علیه کشورمان کوتاهی داشته و علیرغم توافقات رسمی و غیر رسمی در برخی از مناطق خود مأمنی برای دشمنان ما ایجاد کرده اند.
اما از سوی دیگر در ابعاد داخلی باید توجه و تأمل ویژه به وضعیت جامعه داشت و دید آیا ادامه این تنش ها با میزان کشش و تاب آوری عمومی همراهی دارد یا خیر. طی روزهای اخیر شاهد جهش قیمتی در تمامی حوزه های تولیدی و خدماتی بودیم و مسئولان اقتصادی کشور گرانی ارز در این برهه راناشی از تحولات منطقه ای دانسته اند. از ابعاد سیاسی و روانی نیز باید بر مطالبات و نیازهای جامعه توجه ویژه داشت. ما در آستانه برگزاری انتخابات مجلس و خبرگان هستیم، قاعدتاً باید شرایط و مدیریت کشور به گونه ای رقم بخورد که آرامش و رفاه جامعه افزایش یابد. اما در مقابل می بینیم که امروز مردم بیش از هر زمان دیگری نسبت به احتمال رخ دادن حوادث ناگوار نگران هستند و تقریباً حاشیه امنی را متصور نیستند.
اقدام پاکستان علیه کشورمان هرچند که در موضع گیری رسمی خیلی جدی گرفته نشد و یا به آن دامن نزدند، اما در میان آحاد مردم زنگ خطری جدی تلقی گردید و بسیاری از تصورات در مورد جزیره امن را در ذهن خود مورد خدشه قرار دادند. واقعیت امر این است که امروز در ابعاد داخلی اقتدار کشور در تأمین ثبات و امنیت در مفهوم کلی و در حوزه های مختلف مورد نیاز و مطالبه ای عمومی است. اگر مردم از زیر بار فشارهای مختلف موجود رهایی یابند و شرایط با ثابتی بر کشور حاکم شود معنا و مفهوم اقتدار برای ملت ملموس تر و به آن باور بیشتری خواهند داشت.
همچنین در ابعاد خارجی نیز اقتدار ما همچون دهه های اخیر در قدرت بازدارندگی ما بوده است. اما وقتی قبح و صلابت این بازدارندگی به هردلیلی شکسته شود، دیگر دشمنان و بدخواهان جسورتر خواهند شد و به خود اجازه اقداماتی را می دهند که تا پیش از انجام آن واهمه داشتند.
امروز تمامی کشورهای منطقه حتی افغانستان درحال تقویت بنیه نظامی خود است و بیشترین و بزرگ ترین قراردادهای خرید تسلیحاتی تاریج جهان در بین همسایگان ما انجام می شود، اما اقتدار منطقه ای برای کشوری است که بتواند بدون به کارگیری این ادوات جایگاه خود را ارتقا بخشد و از ابزار دیپلماسی برای تحقق اهداف بهره ببرد.
کشور ما جدای از اقتدار نظامی از پتانسیل های بسیاری برای چانه زنی در میدان دیپلماسی بهره مند است، اما باید بپذیریم که از این توان به خوبی بهره نبرده ایم و هزینه های سنگینی را از این بابت متحمل شده ایم. باید هشیار باشیم و بدون تعارف با واقعیت های موجود مواجه شویم و بپذیریم که منطقه در حالتی انفجارگونه قرار دارد، اگر با استفاده از توان و ظرفیت های خود زمینه ثبات را در منطقه و در داخل کشور فراهم نکنیم، تبعات آن جبران ناپذیر خواهد بود. امروز بیش از هر زمان دیگر به عقلانیت و مهارت و مدیریت شرایط بحرانی از سوی دلسوزان واقعی کشور نیاز داریم تا مانع از برخی تندروی ها و هیجان زدگی ها شوند و آینده کشور و ملت را به ساحل امن برسانند.