وقتي خريدار هست؛ هر چيزي كالا مي‌شود و نرخي دارد!

سخن گفتن و نوشتن از اوضاع اقتصادي كشور، بسيار تكراري و نخ‌نما شده است، اما متاسفانه زندگي‌هاي ما وابستگي‌هاي شديدي دارد به همين اقتصاد پيچيده و تاحدي بيمار. در چنين اقتصادي، وقتي نيازمند باشي، چه به‌عنوان خريدار و چه به‌عنوان فروشنده، هر چيزي قابليت آن‌را دارد كه به كالايي براي فروش بدل شود، حتي اگر ذاتا كالا نبوده و جايي در بازار رسمي نداشته باشد.
پس ما ديگرعادت كرده‎ايم به مواجهه با دستفروشان و آگهي‌هاي عجيب‎وغريب و با كالاهاي شگفت‎انگيزي كه براي فروش عرضه شده‌اند، از فروش وسائل مختلف منزل كه اين روزها هم نيازطبقه متوسط براي هزينه زنده‌ماني- و نه زندگاني- را تامين مي‌كند و هم نياز خانواده‌هايي كه را دختر دم بخت دارند و دنبال لوازم دست دوم براي جهيزيه او مي‌گردند-چون كالاهاي خانگي از الكترونيكي گرفته تا معمولي‌ترين وسائل تا الي‌ماشاءالله گران شده‌اند و غيرقابل دسترس- تا آگهي براي فروش اعضاي بدن، نوزاد و كودك، گروه‌هاي خوني مختلف و ... حالا به همه اين‌ها اضافه كنيد پلاسماي خون بيماران بهبود يافته از كوويد19 را كه سازمان انتقال خون آن‌را به ثَمَن بخس مي‌خرد-100 هزارتومان- اما در بازار آزاد قيمتش چيزي فراتر از اين ميزان است.
 چرا؟ چون در جايي كه سازمان انتقال خون با كمبود اهداكنندگان خون مواجه است، طبعا پلاسماي بيمار بهبود يافته از كوويد19 حكم كيميا را دارد! و براي همين پلاسماي خون اين بهبوديافتگان هم وارد بازار سياه شده است و در كنار ديگر اعضاي بدن، به فروش مي‌رسد.
اما چرا سازمان انتقال خون اين ماده حياتي كالايي شده را تا اين حد ارزان مي‌خرد كه موجب شده فروشندگان روي به بازار سياه بياورند؟
  به گفته مدیرعامل سازمان انتقال خون ايران به هر بهبودیافته کروناویروس که پلاسما اهدا ‌کند، ۱۰۰ هزار تومان می‌پردازیم که هزینه رفت و برگشت و یک ساعت وقتی است که برای اهدای پلاسما صرف می‌کند! همين. در حالي‌كه اين بيمار بهبود يافته به مراقبت‌هاي پس از بهبودي نياز دارد و مدت‌ها بايد درمان‌هاي خاصش را ادامه دهد و گاهي اگر سكته مغزي نكرده و دچار عوارض خاص آن هم نشده باشد، تا آخر عمر ناچار است از كپسول اكسيژن براي تنفس استفاده كند، چون كوويد19 ، آسيب‌هاي جدي به ريه وارد مي‌كند، اين فرد احتمالا ديگر همان آدم سابق فعال نخواهد شد،كارش را از دست خواهد داد و يا بازخريد و بازنشسته خواهد شد و طبعا همه اين‌ها تبعات ناگوار اقتصادي خاص خود را دارند. البته كه تامين مالي اين افراد جزو وظايف سازمان انتقال خون ايران نيست. اما حداقل اين سازمان مي‌تواند همانند كشورهاي ديگر انصاف بيشتري به خرج دهد و نگذارد براي اين ماده حياتي كالايي شده، بازار سياه
 درست شود.  
مدیرعامل سازمان انتقال خون ايران خود اذعان دارد كه در كشورهاي ديگر براي دريافت پلاسماي بيمار بهبود يافته از كوويد19 خیلی بیشتر از این اعداد و ارقام می‌پردازند و همين موجب مي‌شود كه اهدا كنندگان بيشتري به مراكز اصلي دريافت كننده و بيمارستان‌ها مراجعه كنند. براي مثال درآمریکا ۱۵ هزاراهداکننده پلاسما مراجعه می‌کنند، ‌اما در کشور ما ۱۰ هزار نفر مراجعه می‌کنند. البته مشخص نيست اين تعداد مراجعه كننده شامل چه بازه زماني مي‌شود.
اين هم كه از مردم بخواهيم خالصا مخلصا پلاسماي خون را اهدا كنند در چنين شرايط اقتصادي، چندان پسنديده نيست، اما ارزان‌خري به‌ويژه در مورد چنين ماده حياتي نيز دور از انصاف است و موجب سرگرداني خانواده بيماران مبتلا به كوويد 19 در بازار سياه مي‌شود.